Verhuis naar ons nieuw gebouw
Dat TML 20 jaar bestaat, dat weten we al eventjes. Dat we ondertussen groter en groter geworden zijn, dat is ook geweten. Maar dat ons gebouw daarvoor te klein werd, dat is voor sommigen nieuw. Doorheen de stelselmatige personeelsgroei van TML legden we al een typisch verhuistraject af. Nadat TML begon in een lokaal van het Departement Bouwkunde van de KU Leuven, werd al vrij snel besloten om intrek te nemen in een appartement op de Tervuursevest. Enige tijd later bevolkte ons bedrijf een oud schoolpand in de Vital Decosterstraat in het centrum van Leuven. En toen kwam er de dag waarop we onze eerste echte grote verhuisactie op poten zetten, met name de verhuis naar de Diestsesteenweg.
Het was een kwestie van tijd vooraleer we ook daar uit onze voegen begonnen te barsten. Na een reeks aanwervingsgolven werden we heel creatief in het zoeken van bureauplaatsen voor nieuwe werknemers. Je kon langs de trap zitten, of in een tot dan toe ongebruikt hoekje. Soms probeerden we om onze bureautafels nog wat dichter tegen elkaar te schuiven en zo iemand een plekje te geven.
Het was op zich wel een gezellige sfeer, zeker als iedereen op hetzelfde moment van de partij was. Maar bij tijden werd het wat chaotischer, en vooral rumoeriger. Meer mensen aanwezig geeft ook meer interacties met externen zoals onze klanten en projectpartners. En kon je ook meer belverkeer horen, of meer overleg tussen de werknemers onderling. Jezelf afzonderen was minder evident, want we zaten in open landschappen en er was maar één vergaderzaal. Voor zij die rustig wilden doorwerken was dit soms een te storende invloed.
De nood begon groter te worden. We wilden meer vergaderzalen, bubbels om korte communicaties te kunnen doen, voor iedereen een mooie, goed belichte plaats, stiltebureaus die afgesloten konden worden, enz. Weerom keken we uit naar een nieuwe locatie, een nieuwe ruimte. De randvoorwaarden waren nog niet veranderd: groot genoeg en gemakkelijk bereikbaar met de fiets en het openbaar vervoer.
Uiteindelijk stootten we op de loods van een oude drukkerij die zich in onze straat slechts 50 meter verderop ons huidige gebouw bevond. We sloegen het prompt aan de haak. De verbouwing, een proces in meerdere fasen, kon beginnen. Regelmatig alles met de architecten afstemmen, het hele binnenwerk afbreken, nieuwe structuren opbouwen, zorgen dat de energievoorziening in kannen en kruiken is, om nog maar niet te spreken van het Herculeaans werk om onze hele IT-infrastructuur in orde te brengen.
Ondanks de prachtige planningen, hebben we onze verhuis toch meermaals moeten uitstellen. Maar eindelijk naderde de dag, de dag dat er weer voor iedereen zonlicht scheen. We waren de weken eraan voorafgaand al goed voorbereid: elke werknemer kreeg een doos voor alle persoonlijke spullen die al verhuisd konden worden.
Na een korte en krachtige skitrip met de collega’s, reden we van zondagnacht op maandagochtend met de bus vanuit Oostenrijk terug naar Leuven. Die maandag 13 maart, om 8u ’s ochtends, aten we voor de laatste keer koffiekoeken in ons oud gebouw. En dan was het een kwestie van verder te triëren, en met vele handen alles wat los stond en mee moest te verzetten. Het was een intense dag, en bij uitbreiding, een drukke week. In de maanden erna werden er nog kleine afwerkingen aan het gebouw gedaan, werden er gordijntjes opgehangen, televisies in de conferentiezaaltjes geïnstalleerd, de tuin en binnenplaats in orde gebracht, mooie planten en andere groenvoorziening aangekocht, enz. Ons nieuw gebouw is helemaal klimaatvriendelijk: we hebben een warmtepomp, ons dak is voorzien van 82 zonnepanelen, er is een automatische energiezuinige ventilatie, overal voldoende licht en ruimte, een regenwatertank van 10 000 liter, zowel een binnen- als buitenfietsenstalling, twee grote douches, we zijn volledig rolstoeltoegankelijk, en we hebben een mooie tuin met bloembakken en bankjes om tot rust te komen tussen het harde werken door. Er is zelfs plaats voor een barbecue!
En nu.
Nu zit iedereen op zijn/haar plaats.
En ons bedrijf draait, zoals het onafgebroken elke dag sinds het ontstaan deed, vlotjes op volle toeren verder.
Het was een kwestie van tijd vooraleer we ook daar uit onze voegen begonnen te barsten. Na een reeks aanwervingsgolven werden we heel creatief in het zoeken van bureauplaatsen voor nieuwe werknemers. Je kon langs de trap zitten, of in een tot dan toe ongebruikt hoekje. Soms probeerden we om onze bureautafels nog wat dichter tegen elkaar te schuiven en zo iemand een plekje te geven.
Het was op zich wel een gezellige sfeer, zeker als iedereen op hetzelfde moment van de partij was. Maar bij tijden werd het wat chaotischer, en vooral rumoeriger. Meer mensen aanwezig geeft ook meer interacties met externen zoals onze klanten en projectpartners. En kon je ook meer belverkeer horen, of meer overleg tussen de werknemers onderling. Jezelf afzonderen was minder evident, want we zaten in open landschappen en er was maar één vergaderzaal. Voor zij die rustig wilden doorwerken was dit soms een te storende invloed.
De nood begon groter te worden. We wilden meer vergaderzalen, bubbels om korte communicaties te kunnen doen, voor iedereen een mooie, goed belichte plaats, stiltebureaus die afgesloten konden worden, enz. Weerom keken we uit naar een nieuwe locatie, een nieuwe ruimte. De randvoorwaarden waren nog niet veranderd: groot genoeg en gemakkelijk bereikbaar met de fiets en het openbaar vervoer.
Uiteindelijk stootten we op de loods van een oude drukkerij die zich in onze straat slechts 50 meter verderop ons huidige gebouw bevond. We sloegen het prompt aan de haak. De verbouwing, een proces in meerdere fasen, kon beginnen. Regelmatig alles met de architecten afstemmen, het hele binnenwerk afbreken, nieuwe structuren opbouwen, zorgen dat de energievoorziening in kannen en kruiken is, om nog maar niet te spreken van het Herculeaans werk om onze hele IT-infrastructuur in orde te brengen.
Ondanks de prachtige planningen, hebben we onze verhuis toch meermaals moeten uitstellen. Maar eindelijk naderde de dag, de dag dat er weer voor iedereen zonlicht scheen. We waren de weken eraan voorafgaand al goed voorbereid: elke werknemer kreeg een doos voor alle persoonlijke spullen die al verhuisd konden worden.
Na een korte en krachtige skitrip met de collega’s, reden we van zondagnacht op maandagochtend met de bus vanuit Oostenrijk terug naar Leuven. Die maandag 13 maart, om 8u ’s ochtends, aten we voor de laatste keer koffiekoeken in ons oud gebouw. En dan was het een kwestie van verder te triëren, en met vele handen alles wat los stond en mee moest te verzetten. Het was een intense dag, en bij uitbreiding, een drukke week. In de maanden erna werden er nog kleine afwerkingen aan het gebouw gedaan, werden er gordijntjes opgehangen, televisies in de conferentiezaaltjes geïnstalleerd, de tuin en binnenplaats in orde gebracht, mooie planten en andere groenvoorziening aangekocht, enz. Ons nieuw gebouw is helemaal klimaatvriendelijk: we hebben een warmtepomp, ons dak is voorzien van 82 zonnepanelen, er is een automatische energiezuinige ventilatie, overal voldoende licht en ruimte, een regenwatertank van 10 000 liter, zowel een binnen- als buitenfietsenstalling, twee grote douches, we zijn volledig rolstoeltoegankelijk, en we hebben een mooie tuin met bloembakken en bankjes om tot rust te komen tussen het harde werken door. Er is zelfs plaats voor een barbecue!
En nu.
Nu zit iedereen op zijn/haar plaats.
En ons bedrijf draait, zoals het onafgebroken elke dag sinds het ontstaan deed, vlotjes op volle toeren verder.
